Ik ben door mijn moederzoon van de vergeten kust, ver weg in...
Bekijk meer
De meest gewilde geur gemaakt van het ongewenste.
Ik ben door mijn moederzoon van de vergeten kust, ver weg in Nieuw-Caledonië, waar de Borindi, die aan de monding van de Ngoye wonen, sinds de schemering der Goden de grote beginselen kennen van harmonie met de natuur door er niet meer van te nemen dan nodig is en het morgen te bewaren. Zij zijn de toekomst van de mensheid en begeleiden onze eerste stappen in dit nieuwe opus van de Oranje Vrijstaat in de schaduw van de niaoulis en de bloeiende jacarandas.
Aan het begin van de jaren 2000 (voordat ik elke avond met hen naar vuilnisbelten ging om te zorgen dat zij het goed zouden krijgen), toen zij nog klein waren en ik een jonge dertiger was, vol hoop, was er een sf-film die ik mijn kinderen altijd liet zien en die \"The Titan Project\" heette; ik leerde de inleidende litanie uit mijn hoofd, omdat ik daartoe gedwongen werd:
\"Eens in de zoveel tijd ontsluit de mens een geheim dat zo diepgaand is dat het het universum kan veranderen, vuur, elektriciteit, het splitsen van atomen, aan het begin van de 21e eeuw hebben we het Titan-programma uitgevonden...\"
Welnu, er is een stukje van deze romantische en titanische SF-poëzie verweven met Fleurs du Déchet, dat voortkomt uit de langzame, zekere en noodzakelijke omschakeling om de cyclus van al onze industrieën opnieuw uit te vinden door middel van ons afval en om te proberen van het parfum een boodschapper te maken ten dienste van niet alleen het voortbestaan van de soort, dat voortkomt uit verleiding, maar vooral, bovenal, ten dienste van de planeet, waar uit onze eigen miasma's het schone moet voortkomen.
Wij voelen de nieuwe post-religieuze \"jihads\" uit een vaak ontgoocheld en vervuilend Westen komen, waarin de animismen van de nieuwe tijd en het geweld van de bekeerlingen en de n.0-democratieën weerklinken, waar de natuur in het middelpunt staat van het nieuwe delen en het heilige. De Alma Mater van de primitieve stammen - ook de oude - is terug en vraagt onze volledige trouw door haar verlening op te eisen; en het parfum is het woord of het voorwendsel van een universele boodschap, want uit het vuile moet het schone voortkomen en ons dan wassen van onze blauwe wijn en braakselvlekken, verstrooiend roer en grijphaak.
Les fleurs du déchet is de volwassenwording van prachtige afscheidingen, een poging tot een Oranje contrarevolutie voor 2018, altijd flitsend, maar eindelijk nuttig bedacht.
Givaudan, Ogilvy en de Oranje Vrijstaat bundelen hun krachten in een ménage à trois in dienst van de Alma Mater om haar een boeket van vergiffenis te schenken en te proberen iedereen luider en sneller te laten weten dat het al snel te laat is.
Beste allen, gooi niets meer weg want op de bodem van onze vuilnisbakken liggen de gisten van de grote liefde te hergisten; er zijn rotsbloemen die nog kunnen bloeden, schors die nog kan geven, miasma's met honingachtige noten op de grond en vele andere drijvende concreties die wij in zee gooien en exudaten met mystieke symboliek van de primitieve stammen die wij nu moeten verwijten.
\"Huil mijn geliefde planeet\" over het ongeboren kind, moge hij niet te veel van deze vertrekkende aarde houden... Alan Paton (vervormd)
Dus voordat het aangebrand of te laat is, laten we (s)bidden tot de Heer van de verspilling, mijn lieve Heer van de restjes.
